Historia Widelca – Kiedy Zagościł w Europejskich Domach?

Choć dziś widelec to nieodłączny element codziennego posiłku, jego droga na europejskie stoły była długa i zaskakująco burzliwa. Początki tego sztućca sięgają Bliskiego Wschodu, gdzie używano go już w starożytności – głównie w kuchni bizantyjskiej i perskiej. Do Europy widelec zawitał znacznie później, a jego akceptacja nie była wcale oczywista.   

Pierwsze wzmianki o widelcu w Europie pochodzą z XI wieku, kiedy to bizantyjska księżniczka Teodora poślubiła weneckiego dożę Domenico Selvo i przywiozła ze sobą ten osobliwy przedmiot. Jej sposób jedzenia wzbudził kontrowersje – duchowni potępiali widelec jako przejaw próżności i obrazy boskiego planu, wedle którego jedzenie miało być spożywane rękami.   

Przez długi czas widelec był luksusem, dostępnym jedynie dla elit. Dopiero w XVI i XVII wieku, głównie za sprawą włoskiej i francuskiej arystokracji, zaczął zyskiwać na popularności. Podróżnicy, tacy jak Thomas Coryat, promowali użycie widelca po swoich podróżach, choć i oni byli wyśmiewani za „dziwaczne maniery”.   

Przełom nastąpił w XVIII wieku, kiedy to widelec upowszechnił się na stołach mieszczaństwa w Europie Zachodniej. Kluczowa była też zmiana jego kształtu – pojawienie się czterozębnych widełek znacznie ułatwiło nakładanie jedzenia.   

Dziś trudno sobie wyobrazić stół bez widelca, ale warto pamiętać, że jego obecność to efekt wielowiekowych zmian kulturowych i kulinarnych. Od bizantyjskich pałaców po domowe kuchnie – widelec pokonał długą drogę, by stać się tym, czym jest dzisiaj: symbolem dobrego wychowania i wygody przy stole.